XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

Gogo-amilla

Nere baitan nabil. Gogo-enparantzan,
ezpai-ardalla det dantzan.
Ulermena det irakin:
gauzen muña nundik ote-diteken jakin.

Gezur? Egi? Izate? Uste-uts?...
Onenbeste galderaz buru-kabia
det zaputz.

Nagon! Nere begiak zer dakus?
Nigandik ate dagon mundua, noren eskuz
sartzen zait begi-ogean?

Zer kinema det, beti aldatzen barnean?
Zubi ezkutu-bitartez, oro
atxi oi-det arin: baña zer det idoro?

Nik ikuste-uste dedana,
nigandik alde, ala ote da emana?
Ala nere begiak iñun eztana,
sortzen ote-dabiltz? Irudipen-uts ote dana?

Maitasun! Gorroto! Poz! Iguiña!...
Zaldi azkarrak aztal didate biotz-muiña.
Zer det adiskide? Zer, etsai?
Zerk nauka maite dedanaren ate-zai?
Nork bultzatzen dit gogoa,
iguin dezadan nere etsaiaren alboa?

Ba-du pozak iturria:
Baña maiz etetzen zait aria.
Samiñak, etxe zabala:
atsegiñak berriz, oso meia du azala.

Nora noa? Adimen-zurrunbilloan,
zorabio det. Garunetan, naspil.
Ezpai... Zalantza... Ote'ka naiz murgil.
Nere egazkiña, egak autsita,
gogo-leizean zait amil.